***

Nie chcę bez końca pisać fikcji

własną krwią

chcę napisać poemat

spojrzeniem w przeszłość

uściskiem ręki w lustrze

niesytym

przyjacielskim pocałunkiem

życia i buntu

rytmem, który bez końca od-twarza

ludzi pozbawionych serca

tych wszystkich,

którzy codziennie odchodzą

w pamięć złaknionego

cukru pudru tłumu

chcę Cię zasypać

pytaniami

o moduł istnienia

tak żywy

pod moimi palcami ponad

podziałami na krew i

wino tak tętniący chwilą

(Steph Roberts)